W czerwcu 1812 roku przekształcone formalnie przez Konfederację Generalną (skonfederowany Sejm) w Królestwo Polskie. Od lutego 1813 roku okupowane przez armię rosyjską. Na kongresie wiedeńskim w 1815 roku podzielone między Rosję, Prusy i Austrię, a z większości jego terytorium utworzono podległe Rosji Królestwo Polskie. Polska na Kongresie Wiedeńskim cz. XIII - blog kelkeszos. "Należy głaskać Polaków". Polska na Kongresie Wiedeńskim cz. XIII. Każdy kto chciałby wysnuć jakieś prawomocne wnioski na temat polityki Rosji wobec Polski w pierwszym porozbiorowym dwudziestoleciu na podstawie wypowiedzi różnych przedstawicieli carskiego imperium , samych Po kongresie wiedeńskim (1815) obszar ten powrócił w granice Cesarstwa Austrii. W latach 1820–1850 na mocy patentu Franciszka I ziemie dawnego księstwa oświęcimsko-zatorskiego wyłączono z kraju koronnego Galicji i Lodomerii i włączono je do posiadłości czesko-morawskich co oznaczało inkorporację do Związku Niemieckiego [3 Polski: Prawdopodobne granice ziem państwa Mieszka I na końcu jego panowania (około 992 r.) na tle aktualnych granic oraz granic z początków jego panowania. Nie zaleca się stosować mapki w artykułach ze względu na błędy opisane tu: [1] Na mapie: Ziemie polskie po kongresie wiedeńskim znajdują się 4 mapy poboczne: Polska 1772-1793; Polska 1793-1795; Ziemie polskie 1794-1807; Ks. Warszawskie 1807-1815 Rzeźba terenu przedstawiona metodą kreskową Zintegrowana Platforma Edukacyjna. Strona główna Na łasce cara. Królestwo Polskie. Powrót. Na łasce cara. Królestwo Polskie. Widok z Placu Zamkowego na Krakowskie Przedmieście. Źródło: a. nn., Widok z Placu Zamkowego, domena publiczna. Po kongresie wiedeńskim i 'rozbiorze Księstwa Warszawskiego' powstało państwo — Królestwo . Klasa trzecia zakres rozszerzony - profil humanistyczny Spis tematów lekcyjnych realizowanych na zajęciach w podanej kolejności 1. Rzeczpospolita w czasach Stanisława Augusta Poniatowskiego - powtórzenie materiału. 2. Insurekcja kościuszkowska i trzeci rozbiór Polski. 3. Przyczyny upadku Polski w XVIII w - kontrowersje i polemiki. 4. Francja od konsulatu do cesarstwa. 5. Legiony polskie we Włoszech. 6. Europa pod wpływami Napoleona. 7. Blaski i cienie Księstwa Warszawskiego. 8. Wojna z Rosją i upadek Napoleona. 9. Kongres wiedeński. 10. Europa w latach 1815-1848. 11. Nowe idee i ruchy społeczne. 12. Ameryka Pólnocna w I połowie XIX w. 13. Wiosna Ludów w Europie. 14. Rosja i Turcja w połowie XIX wojna krymska. 15. Europa w I połowie XIX w. - utrwalenie materiału. 16. Europa w I połowie XIX w. - sprawdzian wiadomości. 17. Ziemie polskie w latach 1815-1830. 18. Geneza powstania listopadowego. 19. Powstanie listopadowe. 20. Wielka Emigracja. 21. Ziemie polskie w latach 1831-1846. 22. Wiosna Ludów na ziemiach polskich. 23. Ruch patriotyczny przed wybuchem powstania styczniowego. 24. Powstanie styczniowe. 25. Ziemie polskie w latach 1815-1864 - utrwalenie materiału. 25. Ziemie polskie w latach 1815-1864 - sprawdzian wiadomości. 26. Wojna secesyjna w USA i jej następstwa. 27. Zjednoczenie Włoch. 28. Zjednoczenie Niemiec i powstanie Austro-Węgier. 29. Rozwój gospodarczy świata - kapitalizm monopolistyczny. 30. Przemiany ustrojowe i nowe ideologie. 31. Ekspansja kolonialna mocarstw. 32. Nowy podział polityczny świata - stare i nowe konflikty. 33. Rozwój nauki i techniki na przełomie XIX i XX w. 34. Kultura masowa, Nowe kierunki w sztuce. 35. Ziemie polskie po upadku powstania styczniowego. 36. Przemiany społeczne i gospodarcze na ziemiach polskich. 37. Nowe nurty polityczne - socjalizm i ruch ludowy. 38. Geneza Narodowej Demokracji. 39. Rewolucja 1905-1907 w Rosji i Królestwie Polskim. 40. Ziemie polskie i świat w drugiej połowie XIX w. - utrwalenie materiału. 41. Ziemie polskie i świat w drugiej połowie XIX w. - sprawdzian wiadomości. 42. Świat u progu I wojny światowej. 43. Na frontach wielkiej wojny. 44. Rewolucja lutowa w Rosji. 45. Przewrót bolszewicki. 46. Polacy podczas I wojny światowej. 47. Klęska państw centralnych. 48. System wersalsko waszyngtoński, nowa mapa polityczna Europy. 49. Kryzys demokracji i gospodarki - narodziny faszyzmu. 50. Powstanie III Rzeszy. 51. Dyktatura Stalina w ZSRR. 52. Na drodze ku wojnie. 53. Kultura i nauka dwudziestolecia międzywojennego. 54. Odzyskanie niepodległości. 55. Polska granica zachodnia. 56. Walki o granicę wschodnią. 57. Rządy parlamentarne. 58. Przwrót majowy. 59. Obóz sanacji u władzy. 60. Społeczeństwo i gospodarka II RP. 61. Polska przed II wojną światową. 62. Świat i II Rzeczpospolita między dwiema wojnami - sprawdzian wiadomości. 63..Wojna obronna Polski 1939. 64. Imperialna polityka ZSRR w latach 1939-1941. 65. Działania zbrojne na świecie w latach 1939-1941. 66. Inwazja Niemiec na ZSRR i japonii na USA. 67. Powstanie i działalność wielkiej koalicji antyfaszystowskiej. 68. System terroru i okupacji w Europie i Azji. 69. Wielkie ofensywy sprzymierzonych. Zakończenie II wojny światowej. 70. Konferencje Wielkiej Trójki. Powstanie ONZ. 71. Świat podczas II wojny światowej - utrwalenie wiadomości. 72. Świat podczas II wojny światowej - sprawdzian wiadomości. 73. Ziemie polskie pod okupacją niemiecką. 74. Ziemie polskie pod okupacją radziecką w latach 1939-1941. 75. Powstanie i działalność Rządu RP na emigracji. 76. Polskie Państwo Podziemne. 77. Ruch oporu na ziemiach polskich - walka cywilna i zbrojna. 78. Holokaust - zagłada narodu żydowskiego. 79. Kształtowanie się i rozwój obozu polskiej lewicy komunistycznej w kraju. 80. Powstanie warszawskie. 81. Polska lubelska. 82. Przejęcie władzy przez komunistów w kraju. 83. Polacy na frontach II wojny swiatowej. 84. Świat i Polska w II wojnie światowej - sprawdzian wiadomości. 85. Konsekwencje II wojny światowej. 86. Problem niemiecki po II wojnie światowej. 87. System pojałtański - zimna wojna. 88. Kraje bloku radzieckiego. 89. Konflikty militarne i polityczne na Dalekim Wschodzie. 90. Powstanie państwa Izrael - konflikt żydowsko-arabski na Bliskim Wschodzie. 91. Przełom polityczny w 1956 r. Normalizacja stosunków Wschód-Zachód. 92. Proces integracji europejskiej. 93. Świat po II wojnie światowej - sprawdzian wiadomosci. 94. Tworzenie i utrwalanie struktur władzy komunistycznej w Polsce w latach 1945-1947. 95. Okres stalinowski w Polsce. 96. Odbudowa kraju ze zniszczeń wojennych. Socjalistyczna gospodarka planowa. 97. Od Poznania 1956 do Gdańska 1970. 98. Polska lat siedemdziesi±tych - geneza sierpnia 1980 r. 99. Polacy na drodze do wolności od stoczni gdańskei do okr±głego stołu. 100. Rozkład systemu pojałtańskiego. Dekompozycja ZSRR. 101. Świat i Polska w latach dziewięćdziesiątych. obejrzyj 01:36 We're Getting Mutants in the MCU - The Loop Czy podoba ci się ten film? Obraz przedstawiający obrady kongresu wiedeńskiego pt. Kongres wiedeński, autorstwa Jeana Baptiste-Isabey Kongres wiedeński − zebranie przedstawicieli szesnastu narodów w sprawie rewolucji francuskiej i wojen napoleońskich oraz następujących po nich rewizji zmian terytorialnych i ustrojowych. Odbywał się on w Wiedniu od września 1814 do czerwca 1815. Ważniejsze państwa uczestniczące Zwołanie kongresu W związku z upadkiem Napoleona Bonaparte po bitwie narodów pod Lipskiem, wojska koalicji wkroczyły do Francji i zajęły jego stolicę. Zmusiło to francuskiego cesarza do abdykacji, a później został zesłany na wyspę Elbę. Po zakończeniu ekspansji Napoleona, chciano przywrócić do Europy porządek sprzed rewolucji francuskiej i wojen ich cesarza. W tym celu został zwołany kongres przedstawicieli szesnastu narodów, spośród których najwięcej do powiedzenia mieli: car Rosji Aleksander I król Prus Fryderyk Wilhelm III minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii Robert Stewart Castlereagh cesarz Austrii Franciszek I minister spraw zagranicznych Austrii Klemens Lotar von Metternich minister spraw zagranicznych Francji Charles Talleyrand Postanowienia kongresu Obrady kongresu zakończyły się w czerwcu 1815, kiedy to podpisano akt końcowy. Wprowadzał on w Europie nowy ustrój polityczny, który opierał się na trzech głównych zasadach: restauracji; legitymizmie; równowadze europejskiej. Restauracja opierała się na przywróceniu tronu dynastiom obalonym podczas rewolucji francuskiej i wojen napoleońskich. Według tej zasady miały być cofnięte zmiany terytorialne oraz ustrojowe, a także wprowadzone ponownie rządy absolutne. Jednak zmiany w niektórych krajach okazały się być opierał się na ideale świętego, nienaruszalnego władcy, który miał zapobiec wydarzeniom podobnym do Wielkiej Rewolucji europejska zakładała, że żadne państwo nie może dominować nad innymi, tak jak było w przypadku Francji rządzonej przez Napoleona. Według tej zasady, państwa, które brały aktywny udział w koalicji antyfrancuskiej, otrzymają znaczące zdobycze złożonych z tych trzech zasad jest nazywany systemem Metternicha na cześć jednego z jego głównych ważniejsze postanowienia kongresu to: deklaracja zakazu handlu niewolnikami; opracowanie protokołu dyplomatycznego. Zmiany terytorialne w Europie w wyniku postanowień kongresu Na obradach kongresu powstała nowa mapa polityczna Europy. Wielka Brytania umocniła swoją władzę na koloniach i oceanach, a Francja odzyskała terytorium sprzed 1792 oraz włączono do niej lewy brzeg Renu. Bawaria utraciła Tyrol oraz Salzburg na rzecz Austrii, ale otrzymała za to Palatynat Reński i Würzburg. Austriacy otrzymali Wenecję, odzyskali Dalmację i Lombardię, a także sięgnęli swoimi wpływami państwa północnych Włoch. W taki właśnie sposób rozwiązano utworzony przez Napoleona Związek Reński. Jego miejsce zajął Związek Niemiecki, w którym o przywództwo rywalizowały Prusy i Austria. Ci pierwsi rozszerzali swoje wpływy na północnej części Niemiec, a Austriacy na katolickim południu. Ta rywalizacja uniemożliwiała wspólne działania Związku Niemieckiego, którego organem ustawodawczym ustanowiono Bundestag z siedzibą we Frankfurcie nad oprócz wpływów, zyskały także Nadrenię, Westfalię, ziemie Pomorza wraz z wyspą Rugią, a także część Wielkopolski i Saksonii. Rosja także otrzymała dużo terytorium, a zdobyczami były: Finlandia, Besarabia i ziemie Księstwa Warszawskiego, na których utworzono Królestwo Kongresowe, teoretycznie niepodległe i złączone z Rosją unią personalną. Krzyżacy - fakty i mity XIII-XV wiek W 1226 roku Konrad Mazowiecki wprowadził do Polski Krzyżaków, czyli zakon Szpitala Najświętszej Maryi Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie. Na początku swojego istnienia Krzyżacy byli spokojnym zgromadzeniem szpitalników, które wyłącznie opiekowało się chorymi. Przez lata prężnie budowali zamki, miasta i drogi na ziemiach polskich i długo ich obecność była w pełni akceptowana. Wraz z zyskaniem wpływów i ekspansją na ziemiach polskich zakonnicy zaczęli poczynać sobie coraz śmielej. Nie wahali się ogniem i mieczem zdobywać nowych chrześcijan. Początkowo działania te były na rękę królowi Jagielle, który również chciał krzewić wiarę wśród pogan. Z czasem jednak przerodziły się w otwarty konflikt. 10 lipca 1410 roku pod Grunwaldem doszło do starć wojsk polsko-litewskich z Krzyżakami. Walka na grunwaldzkim polu była zacięta. Choć wojska Jagiełły zwyciężyły, to Polska odzyskała Gdańsk dopiero 50 lat po bitwie, a sam zakon istniał w Polsce jeszcze 115 lat. Upamiętniający to wydarzenie wielki obraz Jana Matejki "Bitwa pod Grunwaldem" można oglądać w Muzeum Narodowym w Warszawie. Polsko-niemieckie małżeństwa X-XIX wiek O perypetiach polsko-niemieckich miłości dowiadujemy się z kart podręczników historii. Już w X wieku polska księżniczka Wanda, córka Kraka, spektakularnie odrzuciła uczucia starającego się o jej rękę księcia niemieckiego. Z rozpaczy skoczyła do Wisły i się utopiła. W XIX wieku inna para, książę Prus Friedrich Wilhelm Ludwig i Elżbieta Radziwiłłówna, zakochani w sobie bez pamięci, z powodów politycznych nie mogli się pobrać. On został cesarzem niemieckim Wilhelmem I i do końca życia trzymał na biurku portret pięknej polskiej księżniczki. Zdarzały się jednak i udane małżeństwa polsko-niemieckie. Do takich niewątpliwie należał związek słynącej z działalności charytatywnej oraz budowania kościołów Jadwigi Śląskiej i Henryka Brodatego. Mający miejsce w 1475 roku w Landshut ślub księcia Bawarii Jerzego Bogatego Wittelsbacha i Jadwigi Jagiellonki uchodzi do dziś za wzór hucznego wesela. Rodzinna rywalizacja Habsburgowie i Jagiellonowie XIII-XV wiek Habsburgowie panowali na obszarach Niemiec i Włoch, w Świętym Cesarstwie Rzymskim, Czechach, Hiszpanii, Portugalii, Burgundii, na Węgrzech, w Siedmiogrodzie, w Niderlandach, na Śląsku, a także poza Europą - w Azji i Amerykach. Jagiellonowie zaś rządzili w Polsce, na Litwie, w Czechach, na Węgrzech i byli jedną z najpotężniejszych dynastii w Europie. W czasie gdy sprawowali władzę, państwo polsko-litewskie odnosiło wielkie sukcesy. Oba rody łączyło wiele. Podobne cechy charakterystyczne można odnaleźć wśród przedstawicielu obu rodzin. Habsburgów poznajemy po.... wysuniętej dolnej szczęce. Okazuje się jednak, że członkowie tego rodu ową cechę mogli dziedziczyć po Cymbarce Mazowieckiej, polskiej księżniczce, która wyszła za brata Wilhelma z dynastii Habsburgów. Istnieje też druga teoria dotycząca tej cechy. Może ona po prostu być wynikiem ożenków praktykowanych w tej dynastii. Habsburgów i Jagiellonów łączyły nie tylko damsko-męskie relacje. Prym wiodły sprawy polityczne. W owych czasach nieliczni zawierali związki małżeńskie z wielkiej miłości. Habsburgowie nawet szykowali się na polski tron, ale ich plany spaliły na panewce. Tego zaszczytu dostąpiły Habsburżanki, np. Elżbieta czy Katarzyna. XIX wiek przyniósł spolszczenie Habsburgów. Jak do tego doszło? W 1918 roku Habsburgowie żywieccy poprosili o obywatelstwo polskie i je uzyskali. Od tego czasu pałacyk w Żywcu jest wizytówką Habsburgów w Polsce. Wit Stwosz i Mikołaj Kopernik. Problem tożsamości XVI wiek W XV wieku wybitny niemiecki artysta Wit Stwosz tworzy ołtarz w kościele Mariackim w Krakowie. Wielu Polaków żyje w przekonaniu, że ołtarz w krakowskiej świątyni mógł stworzyć tylko Polak. Nic bardziej mylnego. Narodowym językiem artysty był niemiecki. I to właśnie język, którym posługiwał się Wit Stwosz, był powodem dla którego krakowscy Niemcy postanowili go zatrudnić. Zwyczajnie... potrafili się z nim porozumieć. Język niemiecki nie był też obcy Mikołajowi Kopernikowi, który to w XVI wieku podczas studiów we Włoszech podpisywał się jako... Niemiec. A jak wieść niesie, ten wybitny astronom i astrolog przepowiadał przyszłość samemu mistrzowi zakonu krzyżackiego Albrechtowi Hohenzollernowi. Zapewne kreślił przyszłość po niemiecku, bo ten drugi podobno miał kłopoty ze zrozumieniem łaciny. Wieść głosi, że Kopernik wspierał wówczas także Polaków. W czasie wojny polsko-krzyżackiej w latach 1520-21 przebywający na olsztyńskim zamku Kopernik miał ponoć własnoręcznie zredagować list do króla Zygmunta Starego, prosząc go o pomoc zbrojną przeciw Krzyżakom. List Kopernika został przejęty przez Krzyżaków i nie dotarł do adresata. Państwa niemieckie a rozbiory Rzeczypospolitej XVIII-XIX wiek Ród Sasów wywodził się z dzisiejszych Niemiec, dokładnie z Westfalii i Dolnej Saksonii. Pod koniec IX wieku król Karol Wielki podbił Sasów i skłonił do przejścia na wiarę chrześcijańską. Na przełomie XII i XIII wieku Sasi wędrowali po Europie i dotarli aż do południowej części Polski. Przedstawiciele rodu Sasów zasiadali nawet na polskim tronie: August II Mocny (w latach 1697-1706 oraz 1709-1733), August III Sas (w latach 1734-1763), Fryderyk August I - książę warszawski (w latach 1807-1815). Za panowania Sasów na ziemiach polskich przebudowano Pałac Saski w Warszawie, na którego miejscu dziś znajduje się Pomnik Nieznanego Żołnierza. Dynastia Sasów zasłynęła także z tego, że gościła wielu cenionych artystów. Ciekawostką jest to, że Jan Sebastian Bach dla Augusta III skomponował mszę h-mol. A saskim ekonomistom zawdzięczamy przywiezienie do Polski ziemniaków. Po czasach saskich nadszedł czas rozbiorów Polski. Nawet w tym trudnym momencie historia nie oddzieliła Polaków od Niemców. Polacy z części ziem odzyskanych utworzyli Księstwo Warszawskie. Po kongresie wiedeńskim powstało Wielkie Księstwo Poznańskie. Namiestnikiem Wielkiego Księstwa był Polak - książę Antoni Henryk Radziwiłł, którego córka Eliza zakochała się w księciu Wilhelmie. Antoni Radziwiłł miał nawet swój pałac w Berlinie przy obecnej Wilhelmstrasse. Zabory kojarzą się Polakom głównie pejoratywnie, bo wiążą się z zagrabieniem ziem i germanizacją. Warto jednak docenić to, że ziemie zajęte przez Prusy były dobrze rozwinięte pod względem cywilizacyjnym. II wojna światowa Zagłada pierwsza połowa XX wieku II wojna światowa Zagładapierwsza połowa XX wieku W 1939 roku rozpoczęła się II wojna światowa. 1 września bez ostrzeżenia wojska niemieckie wtargnęły na ziemie Rzeczypospolitej. Tak rozpoczął się pięcioletni koszmar. Od tych okrutnych zdarzeń minęło ponad 70 lat, a mimo to właśnie przez pryzmat II wojny światowej patrzymy na naszą wspólną polsko-niemiecką historię. Trzeba chronić pamięć o tamtych wydarzeniach. Dlatego właśnie zarówno w Polsce, jak i w Niemczech powstają wyjątkowe pomniki i muzea poświęcone wydarzeniom z lat 1939-1945. W Berlinie można zobaczyć niezwykle przejmujący pomnik ofiar Holocaustu - Pomnik Pomordowanych Żydów Europy. W Warszawie każdego roku tysiące zwiedzających oglądają zbiory Muzeum Powstania Warszawskiego. W ten sposób wyrażamy pamięć o ofiarach okrutnej polityki nazistów. Te ciemne karty nie mogą nam jednak przysłonić ponad tysiąca lat polsko-niemieckiej historii. Warto nauczyć się patrzeć w przyszłość i pozytywnie budować relacje z naszymi sąsiadami. Więcej nas bowiem z nimi łączy, niż dzieli. Nasze projekty Centrum Studiów Polonoznawczych Katedra na uniwersytetach w Halle-Wittenberdze i Jenie Inside Rusia Podróż studyjna do Moskwy polskich i niemieckich dziennikarzy Polscy ilustratorzy na festiwalu "Ilustrative" Festiwal w Berlinie Kolekcja Filmowa FWPN Zbiór filmów upowszechniających polsko-niemiecką historię Staż w FWPN, stypendia dziennikarskie i twórcze Delit Przewodnik po najnowszej literaturze niemieckiej Polacy z wyboru Wystawa o losach 26 rodów, przedstawiająca ich wkład w rozwój przemysłu, nauki i kultury w Warszawie FWPN i Kultura Liberalna o Europie Cykl tematów dotyczących kultury europejskiej publikowanych w tygodniku "Kultura Liberalna" po polsku i niemiecku Forum Samorządowe Inicjatywa władz województwa zachodniopomorskiego, miasta Szczecin i Uniwersytetu Szczecińskiego Mapy Polsko-Niemieckie Interaktywne mapy z siedzibami ponad 200 najważniejszych organizacji o charakterze polsko-niemieckim Biuletyny Niemiecki i Polski Analiza wydarzeń politycznych, gospodarczych, kulturalnych i społecznych w obu krajach 26 stycznia 1797 roku Rosja, Austria i Prusy podpisały w Petersburgu ostateczną konwencję rozbiorową Rzeczypospolitej (konwencja petersburska). Dodany do niej tajny artykuł mówił, że „samo imię Polski będzie na zawsze wymazane z prawa narodów”. Konwencja petersburska, podpisana 26 stycznia przez Rosję, Austrię i Prusy, miała zapobiec odrodzeniu się Rzeczpospolitej. Żadne z państw zaborczych nie chciało dopuścić, aby Polska powróciła na mapy Europy jako samodzielny byt. Żaden z władców nie dopuszczał także myśli, aby polskie ziemie miały się jeszcze kiedykolwiek zjednoczyć. Droga do trzeciego rozbioru Państwa zaborcze od dawna prowadziły rozmowy na temat podzielenia między siebie terytorium państwa polskiego. Pierwszy rozbiór miał miejsce w roku 1772, drugi – w 1793, a trzeci i ostatni w 1795 roku. Rzeczpospolita Obojga Narodów przestała istnieć. Zanim doszło do trzeciego rozbioru, niektórzy próbowali ratować tragiczną sytuację. W 1788 roku rozpoczął się Sejm Wielki, trwający z przerwami cztery lata. W czasie jego trwania uchwalono Konstytucję 3 Maja (3 maja 1791), która rewolucjonizowała ustrój panujący w państwie polskim, reformowała model rządzenia i wprowadzała wiele pożytecznych zmian. Niestety było już za późno na wiele reform. Nie pomogła nawet walka zbrojna, tzw. wojna w obronie Konstytucji. Rok po zakończeniu Sejmu Wielkiego doszło do drugiego rozbioru, pomimo to część Polaków próbowała nadal walczyć o resztki suwerenności. Wkrótce wybuchła insurekcja kościuszkowska. Bohaterski zryw nie zrealizował stawianych sobie celów, a powstańcy zostali zmuszeni do kapitulacji 16 listopada 1794 roku. Niecały rok później, 24 października 1795 roku trzy państwa zaborcze, Prusy, Austria i Rosja ogłosiły trzeci rozbiór Polski. Rzeczpospolita zniknęła z map. Rosja zagarnęła wszystkie ziemie na wschód od Niemna i Bugu, łącznie 120 tysięcy kilometrów kwadratowych. Spośród wszystkich państw zaborczych otrzymała największe terytorium. Austria zyskała Lubelszczyznę, Małopolskę z Krakowem oraz część Mazowsza i Podlasia. Prusy przyłączyły do swego terytorium część Mazowsza z Warszawą, część Podlasia oraz część Litwy i fragment ziemi krakowskiej (tzw. Nowy Śląsk). Następnego dnia po ogłoszeniu trzeciego rozbioru, tj. 25 października 1795 roku, król Stanisław August Poniatowski abdykował. Niedługo później wyjechał do Grodna, a stamtąd do Petersburga, gdzie mieszkał do śmierci (zmarł nagle 12 lutego 1798 roku). Konwencja petersburska Ponad rok po dokonaniu trzeciego rozbioru, w czasie którym specjalnie powołana komisja wyznaczała granice pomiędzy państwami zaborczymi, 26 stycznia 1797 roku Rosja, Austria i Prusy podpisały w Petersburgu ostateczną konwencję rozbiorową Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Dodano do niej tajny artykuł, w którym wskazywano, że „samo imię Polski będzie na zawsze wymazane z prawa narodów”. W konwencji petersburskiej pisano także: Gdy przez obydwa dwory cesarskie, jak również przez Jego Królewską Mość Króla Pruskiego, uznana została konieczność uchylenia wszystkiego, co może nasuwać wspomnienie istnienia Królestwa Polskiego, skoro uskutecznione zostało unicestwienie tego ciała politycznego, przeto wysokie strony, zawierające umowę, postanowiły i zobowiązują się odnośnie do trzech dworów, nie zamieszczać w tytule miana i nazwy łącznej Królestwa Polskiego, która zostanie odtąd na zawsze skasowana. Wszelako wolno im będzie używać tytułów częściowych, które należą się władzy różnych prowincji tegoż Królestwa, jakie przeszły pod ich panowanie. – Konwencja petersburska ustalała, że trzy mocarstwa rozbiorowe nie będą używać w tytulaturach swych monarchów określenia Królestwo Polskie. Chodziło przede wszystkim o to, aby żadne z tych państw nie próbowało w przyszłości odbudować Rzeczypospolitej, powołując się na sukcesję po polskich królach i łącząc trzy jej części pod jednym berłem. Zapis ten zignorował już car rosyjski Aleksander I, przyjmując w 1815 roku tytuł króla polskiego – mówił w rozmowie z portalem profesor Piotr Ugniewski. Państwo polskie zostało przywrócone dopiero w roku 1918. Wcześniej istniały jedynie słabe, zależne od silniejszych partnerów lub zaborców quasi-państwa. W latach 1807-1815 było to Księstwo Warszawskie, powołane do życia dzięki staraniom Napoleona i potwierdzone przez rosyjskiego cara w czasie pokoju w Tylży. Od 1815 roku, po kongresie wiedeńskim, istniało zaś Królestwo Polskie – słabe i zależne od Rosji, na którego czele stał rosyjski car, oficjalnie jako król Polski. Pomimo starań i deklaracji zaborców, Polska się odrodziła, lecz mimo to należy wciąż pamiętać o tym, że „niepodległość nie jest nam dana raz na zawsze”. Czytaj też:„Jeszcze Polska nie zginęła!”. Legiony Polskie we WłoszechCzytaj też:Konfederacja barska – dobre intencje czy pogrzeb Rzeczpospolitej? Źródło: / Seksualne podboje dwóch sióstr mogły zaważyć na losach Polski Data utworzenia: 25 maja 2021, 19:00. Jesienią 1814 r. Wiedeń przeżył najazd. Do miasta, liczącego wówczas dwieście tysięcy mieszkańców, zjechało sto tysięcy gości. Pod płaszczykiem przywrócenia pokoju dzielono polityczne łupy i na nowo rysowano mapę Europy. Dyplomatycznym targom towarzyszyły liczne bale, koncerty, parady, a także miłosne harce, w których szczególny prym wiodły dwie siostry... Wilhelmina i Dorota Żagańska Foto: BRAK Niekończące się bale, festyny, parady, koncerty i bankiety – tak współcześni zapamiętali kongres nad Dunajem. Działo się sporo. Po jednej z imprez doszczętnie spłonęła rezydencja rosyjskiego ambasadora. Car Aleksander przetańczył trzydzieści nocy z rzędu, co zakończyło się jego zasłabnięciem podczas kolejnego policja otwierała wszystkie listy. Szpiedzy i złodzieje też nie próżnowali. Podczas wielkiego balu w Hofburgu zniknęło trzy tysiące srebrnych łyżeczek do herbaty. Kwitła korupcja. Rekord pazerności ustanowił szef francuskiej delegacji, książę Talleyrand. Wziął sześć milionów franków od władcy Saksonii za ratowanie jego kraju przed łapczywością Prusaków i prawie pięć milionów od pretendentów do tronu w Neapolu. Gdzie pieniądze ani szpicle nic nie mogli zdziałać, tam pojawiały się kobiety. Sekret salonowej lwicy Największe branie miały dwie siostry. Starsza, Wilhelmina Żagańska, przyjechała do Wiednia jako nałożnica Klemensa von Metternicha, księcia stojącego na czele habsburskiej dyplomacji. Ponoć każdego dnia kochała się tak często, jak jadała posiłki – czyli siedem razy. Austriacki minister piał z zachwytu nad jej urodą, stylem i politycznym instynktem. Trzymał w gabinecie kasetkę z puklem włosów księżnej. „Gdybym Cię stracił, nie wiedziałbym co począć ze światem, z wyjątkiem skrawka ziemi potrzebnego, aby mnie pochować” – zapewniał lubą. Apartament Wilhelminy nazywano „austriacką kwaterą główną”. Pod koniec roku „kurlandzka Kleopatra” nagle straciła serce do kochanka. Zaczęła flirtować z jurnym austriackim księciem Windischgrätzem, zdziwaczałym angielskim lordem Stewartem, a co najgorsze – również z samym carem. Metternich, gdy doszedł do siebie, zaczął montować antyrosyjski sojusz, a niewierną księżną chciał wyrzucić z miasta. Zaniechał tego w obawie przed międzynarodowym skandalem. Nie ulega wątpliwości, że Wilhelmina wiedziała za dużo, a Rosjanie mieli na nią haka w postaci nieślubnej córki. Dziewczyna mieszkała w Finlandii i na jej wyjazd do matki potrzebna była zgoda cara. W łóżku z agentką Młodsza z sióstr, Dorota, przybyła do Wiednia z Francuzami. Okazała się największym towarzyskim atutem księcia Talleyranda. Dyplomata szybko uległ czarowi żony swego bratanka. Zrobił z niej gospodynię przyjęć urządzanych w ambasadzie, sekretarkę, potem prawą rękę, a w końcu kochankę. On miał 61 lat, ona – 21. Gdy na kongres przyjechała matka Doroty, sytuacja stała się trochę niezręczna. Księżna kurlandzka za młodu też gościła w łóżku ministra. Talleyrand był mistrzem podwójnej gry, lecz tym razem jego nerwy zostały wystawione na ciężką próbę. Dorota, nabrawszy śmiałości, w chwilach wolnych od dyplomatycznych zajęć zaczęła bowiem kolekcjonować przystojnych oficerów, co raniło męską dumę jej szefa. Udawał jednak, że wszystko gra. O pozory nie dbała natomiast Katarzyna Bagration, ciepła wdówka po rosyjskim generale. Słynęła z głębokich dekoltów oraz muślinowych kreacji, które więcej odsłaniały, niż zasłaniały. Jako była metresa Metternicha szczerze nienawidziła Wilhelminy. O zgrozo – damy zajmowały dwa skrzydła tego samego pałacu. Bardzo utrudniało to życie odwiedzającym je panom. Katarzyna łączyła przyjemne z pożytecznym. „Lubiła słuchać politycznych sekretów, gdy ktoś leżał między jej nogami” – twierdził złośliwy Talleyrand. Europa po balu Księżna podsycała niechęć cara do gospodarzy. Aleksander, który zazdrościł Metternichowi powodzenia u kobiet i na salonach, dowiedziawszy się o jego intrygach wpadł w szał. Wyzwał ministra na pojedynek. Cesarz Austrii nie chciał o tym słyszeć i zagroził Rosjanom wojną. Zwaśnione mocarstwa pogodziły się kosztem małych państw. Zamiast obiecanej niepodległości Polskę ponownie podzielono między sąsiadów. Dlatego nasi przodkowie nazwali kongres wiedeński czwartym rozbiorem. Europie dał jednak sto lat względnego spokoju. Koniec balu zaskoczył rozrzutne damy. Teraz zamiast adoratorów do drzwi ich rezydencji pukali wierzyciele. Wilhelmina musiała sprzedać część biżuterii, Katarzyna pożyczała pieniądze od własnego kucharza. Zobacz też: Znani opłakują Piotra Woźniaka-Staraka Auto Hitlera wjechało na aukcję. Potem coś poszło bardzo źle /4 Impreza w Wiedniu pogrążyła Polskę AKG / East News Cesarz Austrii powołał Komitet Rozrywek, który wymyślał wciąż nowe atrakcje dla uczestników kongresu. Imprezowicze skarżyli się, że nieokrzesani Rosjanie plują na parkiety. O losie państw i narodów decydowano na balach, tajnych spotkaniach i w łóżkach kochanek /4 Impreza w Wiedniu pogrążyła Polskę BRAK Księżna Wilhelmina, dwukrotna rozwódka, na kongresie interesowała się nie tylko mężczyznami. Najbardziej leżał jej na sercu los nieślubnej córki /4 Impreza w Wiedniu pogrążyła Polskę BRAK Wiedeński salon Katarzyny Bagration, wdowy po bohaterze wojennym, nazywano „rosyjską kwaterą główną”. Księżna twierdziła, że może balować także podczas adwentu, bo jest wyznania prawosławnego /4 Impreza w Wiedniu pogrążyła Polskę BRAK Dorota Żagańska była polonofilką i chciała zostać żoną księcia Jerzego Czartoryskiego, lecz car kazał jej wyjść za bratanka Talleyranda . W Wiedniu miała wielu adoratorów Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie historie znajdziecie tutaj. Napisz list do redakcji: List do redakcji Podziel się tym artykułem:

ziemie polskie po kongresie wiedeńskim mapa